جمهوری اسلامی ایران در خط مقدم یکی از بزرگ‌ترین جنگ‌های بی‌صدا و بی‌رحمانه عصر ما قرار دارد. جنگی علیه قاچاق مواد مخدر که نه تنها مرز‌های ملی ما را هدف گرفته، بلکه تبدیل به سپری برای آسایش کشور‌های غربی شده است. سدی که ایران با بیش از ۴ هزار شهید و ۱۲ هزار جانباز در مسیر ورود مواد مخدر به اروپا و فراتر از آن ایجاد کرده‌است، یکی از مهم‌ترین مصادیق مسئولیت‌پذیری بین‌المللی در تاریخ معاصر است، اما آنچه ایران گرفته، چیزی جز سکوت، بی‌تفاوتی و گاه حتی تخریب رسانه‌ای از سوی غرب نبوده‌است. آمار‌های سازمان ملل نشان می‌دهد که گردش مالی سالانه قاچاق مواد مخدر در جهان نزدیک به ۵۰۰ میلیارد دلار است؛ صنعتی سیاه و مافیایی که بر جان انسان‌ها، خانواده‌ها و نسل‌ها سایه انداخته‌است. غرب اما، در این میدان، نه هزینه‌ای می‌پردازد، نه همکاری مؤثری دارد و نه حتی قدردانی حداقلی از ایثار نیرو‌های ایرانی در مرز‌های شرقی می‌کند. در مرز‌های شرقی کشور، ایران درگیر مقابله‌ای روزانه و خونین با باند‌های بین‌المللی قاچاق مواد است؛ نیرو‌هایی که با کمترین تجهیزات، با جان خود از عبور تریاک، هروئین، شیشه و روان‌گردان‌ها به سمت اروپا جلوگیری می‌کنند. آیا اروپا حاضر است یک روز این نقش را بر عهده بگیرد؟ پاسخ مشخص است؛ نه. چون تا زمانی که ایران هزینه‌ها را می‌دهد، آنها فقط نظاره‌گر خواهند بود.
در سال‌های گذشته، ایران بار‌ها در نهاد‌های بین‌المللی از بی‌عملی اروپا و امریکا در مبارزه با مواد مخدر گلایه کرده و هشدار داده‌است که ادامه این روند، به منزله یک‌طرفه بودن ماجراست. آنها نه پولی می‌دهند، نه تجهیزات مدرنی را در اختیار ایران قرار می‌دهند، و نه حتی پشت تریبون‌های رسمی حاضرند حقیقت را اعتراف کنند. برعکس، ایران را با برچسب‌هایی همچون «نقض حقوق بشر» خطاب می‌کنند، در حالی که همین کشور، برای سلامت جوانان غربی، فرزندانش را فدا کرده‌است.
اینکه ایران همچنان تنها کشوری باشد که هزینه انسانی و مالی مبارزه با قاچاق جهانی را می‌پردازد، دیگر نه عقلانی است، نه منصفانه. زمان آن فرا رسیده که جمهوری اسلامی به‌صراحت این سیاست یک‌طرفه را بازنگری کند. اگر غرب حاضر به مشارکت واقعی نیست، اگر تحریم‌ها مانع از دسترسی ایران به تجهیزات و منابع است، و اگر سکوت جهان نسبت به شهدای این میدان ادامه دارد، پس شاید زمان آن رسیده که ایران نیز مسیر خود را بازتعریف کند.
ایران باید صراحتاً اعلام کند: امنیت اروپا نباید به قیمت خون فرزندان ما تأمین شود. اگر غرب نگران سرازیر شدن موج مواد مخدر به خیابان‌های پاریس، لندن و آمستردام است، باید در خط مقدم بایستد، نه در سایه‌روشن انتقاد و انفعال. مبارزه با مواد مخدر، یک معضل جهانی است، اما اگر جهان در برابر آن، با بی‌عملی، سیاست‌زدگی و استاندارد دوگانه عمل کند، ایران دیگر نباید تاوان سنگین آن را به‌تنهایی بدهد. ما نه توان آن را داریم که تا ابد هزینه همه را بدهیم و نه انگیزه‌ای برای ادامه این مسیر یک‌طرفه داریم.
